ԳՐԻԳՈՐ ՆԱՐԵԿԱՑԻ - ՄԱՏԵԱՆ ՈՂԲԵՐԳՈՒԹԵԱՆ

ԲԱՆ Ա ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՈՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ
Ա
 Սրտիս ողբաձայն հառաչանքների աղաղակն, ահա, 
 Դէպ երկինքն ի վեր` քեզ եմ ընծայում, գաղտնատե՛ս Աստուած. 
 Եւ իմ սասանեալ հոգու իղձերի պտուղն այրուող` 
 Անձս տոչորող թախծութեան հրի վրայ դնելով` 
 Կամքիս բուրվառով առաքում եմ քե՛զ: 
 Նայի՛ր, ո՜վ գթած, հոտոտի՛ր դու այն առաւե՛լ սիրով, 
 Քան պատարագը բոլորանուէր, մատուցուած ծխով ամէնառատ: 
 Ընդունիր այս պարզ ու սեղմ խօսքերիս շարադրանքը դու 
 Հաճութեամբ յօժար եւ ո՛չ բարկութեամբ: 
 Բանաւոր զոհիս նուէրն այս սրտանց 
 Մեղքերիս պարարտ ճարպի զօրութեամբ ողջակիզուելով, 
 Թող որ խոհերի իմ խորհրդակիր սենեակի խորքից 
 Բարձրանայ եւ քեզ հասնի անյապաղ: 
 Եւ աղերսախառն երբ դատի նստեմ ես քեզ հետ, հզօ՛ր, 
 Թող որ տաղտկալի չթուայ քեզ այդ, 
 Ինչպէս ամբարիշտ Յակոբի ձեռքերի կարկառումն ի վեր, 
 Որի դէմ բողոք է գրել Եսային 
 Եւ կամ ինչպէս անիրաւութիւնը Բաբելոնի` 
 Սաղմոսի եօթանասուներկուերորդ առակում ասուած: 
 Այլ ընդունիր այն կամովին, ինչպէս խունկն հաճոյական, 
 Որ մի ժամանակ բուրեց Սելովի խորանի մէջ այն, 
 Որը նոր շուքով վերանորոգուած` Դաւիթը կանգնեց 
 Յանուն գերեդարձ այն տապանակի, 
 Որ նման է իմ կորուսեալ հոգու վերստին գիւտին: 

Բ
 Բայց եւ ահաւոր ձայնը հատուցման քո դատաստանի 
 Վրէժխնդրութեան ձորում ուժգնապէս հնչելով ահա, 
 Երկնում է իմ դէմ մարտի մաքառման գրգիռներ կրկին, 
 Այժմուանից եւ իսկ զգում եմ իմ մէջ 
 Էութիւնս հուզող շարժումներ ներհակ 
 Ու խուռն ամբոխուող խռովութիւններ: 
 Եւ չար ու բարի խորհուրդներ զինուած սուր ու սուսերով` 
 Բախւում են ընդդէմ իրարու դարձեալ, 
 Ինձ մահուան գերի դարձնելով համակ, 
 Ինչպէս երբեմն, երբ դեռ չէր հասել քո շնորհը ինձ: 
 Առաքելական դասի մէջ Պօղոսն` ընտրելագոյնը, 
 Մովսէսի օրէնքն այս շնորհի հետ համեմատելով, 
 Քրիստոսի բերած փրկութիւնն յաղթող է յայտարարում: 
 Զի եթէ ճիշտ է, որ մօտ է Տիրոջ օրն, ինչպէս գիրքն է ասում, 
 Հրապարակի մէջ Հովսափաթի եւ կամ 
 Կեդրոնի հովտում նեղանձուկ,- 
 Դատաստանի փոքր հանդիսատեղի եւ ժամադրավայր, 
 Որոնք երկրային երեւոյթներով պատկերացնում են հանդերձեալն ինձ պարզ, 
 Ապա եւ ինձ է մօտեցել յաւէտ թագաւորութիւնն մարմնացեալ Աստծոյ, 
 Որը ենթակայ պիտի գտնի ինձ մեծապէս ծանր հատուցումների, 
 Այն բազմապիսի մեղանչումների համար իմ բոլոր, 
 Որոնք յիրաւի ամբաստանելով` դատեն ինձ պիտի աւելի սաստիկ, 
 Քան թէ բարձրացող Նրա ձեռքն յուժկու, 
 Որ մի ժամանակ եդովմայեցի եւ փղշտացի եւ այլ բարբարոս ազգերի զարկեց: 
 Եւ, սակայն, նրանց չարչարանքները կարճատեւ եղան, 
 Մինչ իմ մեղքերի պատիժը ո՛չ վերջ ունի, ո՛չ սահման: 
 Վախ, գուբ, որոգայթ անճողոպրելի,- 
 Ըստ մարգարէի եւ առակողի,- 
 Սաստիկ տագնապով դուռս ափ առած` 
 Մշտնջենական ամօթն են իրենց գծագրում արդէն: 
 Եւ արդ, միայն դո՛ւ կարող ես գտնել հրաշագործ դեղեր, 
 Ի կեանք կոչելու հոգիներն ամէն` մատնուած վարանման եւ տարակոյսի, 
 Քաւի՛չ բոլորի, անսահմանելի բարձրութեանդ մէջ 
 Քո անճառ փառքով գովուա՜ծ յաւիտեան:

ԲԱՆ Բ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՈՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ
Ա
 Քանզի մարմնաւոր շուրթերով, ահա, ուղերձ ես կարդում բարձրեալ Աստծուն,
 Որ գործերով է գրաւում միայն եւ չի կաշառւում բանաստեղծութեամբ,
 Եւ քո սրտի մէջ նայում ես դու միշտ դէպի Եգիպտոս,
 Համապատասխան քեզ ի՞նչ օրինակ դնեմ ես այստեղ, անձ իմ յանցաւոր:
 Պատժակից եմ ես քանդուած Սոդոմին,
 Պապանձուած դատախազն եմ Նինուէի,
 Սոսկալի բարբարոս` աւելի, քան տիկինն հարաւային,
 Քանանից վատթար աւելի եւ Ամաղեկից յամառ,
 Կուռքերի քաղաք անբժշկելի,
 Հին Իսրայէլի ապստամբութեան մնացած բեկոր,
 Յիշատակարան պահուած`
 Յուդայի ուխտազանցութեան:
 Կշտամբուած եմ ես աւելի, քան Ծուրը
 Եւ Ծայդանից աւելի տարամերժուած.
 Խորթաբարոյ աւելի, քան Գալիլիան,
 Եւ քան անհաւատ կափառնայումն աններելի.
 Պարսաւուած եմ ես, ինչպէս Քորազինը եւ
 Բեթսայիդայի հետ բամբասուած.
 Անպարկեշտութեան մէջ սպիտակած մազերն եմ Եփրեմի.
 Աղաւնու նման մեղմ եմ ես` յիմարութեամբ եւ ո՛չ հեզութեամբ.
 Օձ եմ ես բանաւոր եղեռնական` առիւծի կորիւններից ծնուած.
 Ժանտութեամբ լցուած քարբի ձուերի կերպարանքն ունեմ,
 Պատկերն եմ ես Երուսաղէմի վերջին հարուածների,
 Ըստ գուշակութեան տեսանողների եւ տէրունական խօսքի համաձայն:
 Կործանման հասած մերժուած տաղաւար եմ ես,
 Կրկնակի ներկուած շինուածք եմ խօսուն`
 Խորտակուած դռան ջարդուած փականքով:
 Ժառանգութիւն եմ վայելուչ թէեւ, սակայն եւ թողնուած,
 Մոռացուած տուն եմ աստուածակերտ,
 Ինչպէս ասել են Մովսէսը,
 Դաւիթն ու Երեմիան:
 Բորոտութեամբ վարակուած բանական մի տուն եմ ես`
 Ապաշխարութեան խրատին ենթարկուած,
 Օրէնքով նորոգուած եւ ծեփուած կաւով` ողոք հեզութեան,
 Բայց ճարահատուած այլեւս բուժման մի ելք գտնելուց`
 Շինողի ձեռքով կրկին քանդուած,
 Եւ հրամանով Հզօրի, իբրեւ արդար հատուցում,
 Դուրս նետուած անսուրբ մի վայր` անխնայ,
 Հեռու վտարուած եւ տարագրուած:
 Հողի տակ թաղուած դրամն եմ անպէտ`
 Աւետարանի աւանդակորոյս ուրացողի քանքարի նման:

Բ
 Սակայն դու, ո՜վ Աստուած,
 Աստուա՛ծ հոգիների բոլոր ու մարմինների,
 Աստուածաշնորհ Մովսէսի դաւանութեամբ,
 Եւ ըստ ձայնի երկայնամիտ ու բազումողորմ սուրբ Յովնանի,-
 Տուր ինձ ուժ, որպէսզի քո օրհնեալ կամքին ի հաճութիւն
 Կարողանամ աւարտել աղօթամատեանն այս ողբերգական,
 Որ սկսել եմ ես ահաւասիկ:
 Եւ մինչ արցունքով եմ սերմանում խօսքերս
 Մեզ համար պատրաստուած օթեւաններդ տանող
 Ճանապարհի վրայ ոտք դրած պահին այս իմ,
 Թող որ, երբ հասնեմ հունձքն հաւաքելուն`
 Դառնամ բերկրալից ու երջանիկ եւ լիովին քաւուած`
 Բարի օրանների երանական արդիւնքով:
 Մի՛ տար ինձ սրտի արգանդ անորդի
 Իսրայէլի պէս,
 Եւ ոչ էլ ցամքած ստինքներ աչքի, ո՜վ ամենագութ:
 Լսի՛ր բանական աղաչաւորիս, հզօ՛ր ողորմած,
 Նախքան երկնքին, երկինքը` երկրին, երկիրը` գինուն, ցորենին, ձէթին,
 Եւ սրանք բոլորն էլ Իսրայէլին` ի՛նձ լսիր.
 Երկնաւորների աղերսը առ քեզ`
 Թող ազդի հոգուս, քան թէ տարրերին ապականացու:
 Ստեղծիչ ես դու, եւ ես ինքս` կաւ.
 Հեծեծագին այս աղօթքներիս նախամուտքում.
 Յայտնի՛ր, գթառատ, քաղցր կամքըդ ինձ` տարակուսեալիս,
 Որպէսզի այստեղ, երկրի վրայ իսկ զօրանամ ես,
 Եւ, երբ որ բացուի երկինքը վերին,
 Չլինի՛ որ ես լոյսը վայելելու անվարժ, անընտել`
 Մոմի պէս հալուեմ, սպառուեմ իսպառ, ջնջուեմ մէջտեղից:
 Սիրտ տուր զրկուածիս, ինչպէս ասողն է գոչել աղօթքով,-
 Ուժ` թալկացածիս եւ կեանք մաշուածիս խղճի խայթերից,
 Եւ ո՛չ անձկութեամբ ու չարչարանքով քեզ որոնելուց:
 Ա՛ռ մաղթանքներիս աւանդն այս եւ տուր ողորմութիւնը քո շնորհների:
 Ընդունիր դու այս փոքրը տկարիցս եւ շնորհիր մեծը հզօրիդ կողմից:
 Զղջումիս խօսքերն արա՛ զօրաւոր, մեզ ուղարկելով հոգիդ բարձունքից,
 Պատգամներով այն աստուածաշունչ, որոնք դրել եմ ես այս գրքիս մէջ:
 Հաճի՛ր, բարերա՛ր, լուսաւորելով ճշմարտապատում առակն Եսայու,
 Մատուցելու ինձ` մահուան արժանուս
 Գոյութեանս անարգաձայն պղնձի փոխարէն` շնորհիդ ոսկին`
 Անզարդ, սեւաթոյր երկաթի տեղակ` հրաշեկ պղինձը Լիբանանի,
 Որ օրինակ է առաքինութեան:

Գ
 Ինչո՞ւ կարծրացնես սիրտը եղկելուս, անճա՜ռ ահաւոր,
 Որ չթափանցի երկիւղըդ այնտեղ:
 Թող որ չլինեմ ես անպտուղ` փոքր այս վաստակիս մէջ`
 Անբերրի հողում, իզուր, ապարդիւն սերմանողի պէս:
 Չլինի, որ երկնեմ ես, եւ չծնեմ,
 Ողբամ` եւ չարտասուեմ, խորհեմ` եւ չհառաչեմ,
 Ամպեմ, եւ չանձրեւեմ, ընթանամ` եւ չհասնեմ,
 Ես ձայն տամ, եւ դու չլսես, պաղատեմ` եւ անտես մնամ,
 Կողկողեմ` եւ ինձ չողորմես, աղաչեմ` բայց ոչինչ շահեմ,
 Զոհ մատուցեմ, եւ չմխամ,
 Տեսնեմ քեզ` եւ դատարկ դուրս գամ:
 Դեռ քեզ չդիմած լսիր ձայնս դու, ո՜վ միայն հզօր:
 Մեղքերով ապրած օրերիս չափով
 Տանջանքի տուգանք վճարել մի՛ տայ ինձ` չարագործիս:

Դ
 Փրկի՛ր ինձ, գթած, լսիր, ողորմած,
 Մարդասիրաբար ներիր ինձ, ներող,
 Խնայիր, երկայնամիտ, պաշտպանիր, ապաւեն,
 Բարերարիր, հզօր, ազատիր, ամենակալ,
 Կեանք տուր, նորոգող, վերականգնիր, ահաւո՛ր,
 Լուսաւորիր, երկնային, բժշկի՛ր, ձեռնահաս, քաւի՛ր, անքնին,
 Պարգեւատրիր, առատաձեռն, շնորհազարդիր, աննախանձ,
 Հաշտուիր, անախտակիր, ընդունիր, անոխակալ,
 Ջնջիր պարտքերս, օրհնեա՜լ:
 Երբ հասնի վերջին օրս թշուառ,
 Եւ ես յառեմ աչքերս տեսնելու վտանգները կրկնակի,
 Քո փրկութի՜ւնը տեսնեմ թող, յո՜յս եւ խնամակալ:
 Եւ երբ ուշադիր նայեմ դէպի վեր` ամենագրաւ ճամփին սոսկալի,
 Խաղաղութեան հրեշտակդ թո՛ղ քաղցրութեամբ հանդիպի ինձ:
 Երբ վերջին օրը իմ շունչը փչեմ, ցոյց տուր ինձ դու, Տէ՜ր,
 Երկնաւորներից եկած երջանիկ, մաքուր մի ոգի,
 Որ լուսաթռիչ` ի՜նձ հասնի` սիրուդ պարգեւը առած:
 Հասցրու ինձ նոյնպէս կարեկից մի` մեռած արդարներից.
 Յուսահատ օրս դու չարագործիս քո անակնկալ բարին պարգեւիր:
 Քա՜ւ լիցի, թէ դու, ո՛վ բարեբանեալ, որ փրկութիւնն ես բոլորի,
 Հիւանդ ոչխարիս դժնդակ գազան եւ մի տաս ուղեկից.
 Պարգեւիր վերին կեանք` անապական մեղքով մեռածիս,
 Եւ փրկութիւն` պարտքերի տակ կործանուածիս:

Ե
 Մի՞թէ պիտի մոռանաս բարերարելդ, ո՜վ ակնկալութիւն.
 Պիտի անտեսե՞ս գթասիրելդ, ո՜վ խնամող.
 Պիտի փոփոխե՞ս մարդասիրելդ, ո՜վ անփոփոխ.
 Պիտի նահանջե՞ս կենսագործելուցդ, անվախճա՜ն.
 Պիտի թողնե՞ս ողորմութիւնդ, երջանի՛կ պտուղ.
 Պիտի աղաւաղե՞ս բարեշնորհ ծաղիկը քո քաղցրութեան.
 Պիտի անպատուե՞ս նիւթը պանծալի քո հարստութեան.
 Պիտի պակասեցնե՞ս փառքը վարսերի քո բարձրապանծ,
 Պիտի չպահե՞ս պսակիդ պայծառ զարդը վայելուչ:
 Եթէ ողորմածներին է երանութիւնը,
 Եւ դու, որ համակ արքայութիւն ես սիրով լիուլի,
 Մի՞թէ չպիտի պարգեւես դու քո փրկութիւնն ամբողջ.
 Դեղ չդնե՞ս պիտի իմ վէրքերին
 Եւ սպեղանի` խոցուածներիս եւ տկարութեանս` դարման չպիտի՞ տանես,
 Պիտի չծագե՞ս լոյս` խաւարի մէջ -
 Ինձ, որ զօրութեանդ վրայ եմ միայն իմ յոյսը դրել,
 Տիեզերակա՛ն դու կենսապարգեւ:
 Դո՛ւ միայն ունես փառք իսկ ի բնէ, մշտնջենապէս,
 Եւ արարածներն համայն առյաւէտ վկայում են այդ:
 Օրհնուած ես դու եւ փառաւորուած յաւիտենութեան մէջ եռապատիկ
 Եւ իմանալի յաւիտեանների սահմանից էլ վեր`
 Միշտ ու միշտ. ամէն:

ԲԱՆ Գ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՈՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ
Ա
 Տէ՛ր իմ, Տէ՜ր պարգեւատու, ինքնաբուն բարի, 
 Բոլորին տիրող հաւասարապէս, միայն արարիչ դու ամէն ինչի. 
 Փառաւորեալ անքնին, ահեղ ահարկու, սոսկալի հզօր, 
 Անպարագրելի, անմերձենալի, անըմբռնելի, անիմանալի, 
 Անճառելի, անտեսանելի, անզննելի, անշոշափելի, անորոնելի, 
 Անսկիզբ եւ անժամանակ, անշամանդաղ գիտութիւն, 
 Համարձակ տեսողութիւն, ճշմարիտ էականութիւն, 
 Բարձր եւ խոնարհ, օրհնաբանուած գոյութիւն. 
 Անստուեր ծագում, ամենափայլ ճառագայթ, խոստովանուած լոյս, 
 Անտարակոյս վստահութիւն, կատարեալ հանգիստ, 
 Անհեղելի կնիք, անսահման պատկեր, վկայուած անուն, 
 Ճաշակ քաղցրութեան, բաժակ բերկրութեան, 
 Հաց` հոգին հաստող, սէր` մթանն օտար, աներկբայ խոստում, 
 Ծածկոյթ ցանկալի, զգեստ անկապուտ, օթոց բաղձալի, 
 Զարդ վայելչական, մեծազօր պաշտպան, գովուած ապաւեն, 
 Աննուազելի շնորհ, անպակասելի գանձ, 
 Անապական անձրեւ, արփիացնցուղ ցող, 
 Ամենաբոյժ դեղ, ձրի բժշկութիւն, կրկնաձիր առողջութիւն, 
 Վեհագոյն խրախոյս, անպատիր կոչում, հանուր աւետիս, 
 Ստրկամեծար թագաւոր, աղքատասէր պաշտպան, մշտահարուստ տուող, 
 Անխափան ընթացք, աննահանջ հրաման, 
 Անհամառօտ յոյս, երկար տեսողութիւն, տուրք անզղջական, 
 Ամենաբաշխ աջ, արդարակշիռ ձեռք, անաչառ աչք, 
 Մխիթարիչ ձայն, սփոփարար լուր, բերկրութեան բերումն, 
 Անուն կենդանի, նախախնամող մատ, 
 Անմոլար ճամփայ, անխարդախ ընթացք, կենդանարար կամք, 
 Աննենգելի խրատ, աննախանձ պատիւ, լայնարձակ հնարք, 
 Անձկական պայման, անգտնելի հետք, աներեւոյթ շաւիղ, 
 Անչափագիր պատկեր, քանակութի՜ւն անսահման, 
 Աննմանական տիպ, անզուգական գութ, ողորմութիւն բազմազեղ, 
 Խոնարհութիւն տօնելի, համբոյր փրկարար, 
 Կա՜ն դեռ շատ ուրիշ խօսքեր աւելի վեհ ու վայելուչ 
 Նուիրելու քեզ` աստուածութեանդ: 
 Օրհնուած, գովուած, բարեբանուած, քարոզուած, աւետարանուած, 
 Հռչակուած, հնչեցուած, պատմուած, 
 Աղաչուած կամքով անխաբելի, 
 Եւ դեռ ինչ որ դու ներշնչում ես մեզ քաղցր բխումով, 
 Որոնք մեր յաջորդ ճառերում պէտք է որ լուսաբանուեն: 
 Որով եւ պիտի դու զուարթանաս իմ փրկութեամբ, ո՜վ երանութիւն, 
 Ախորժ զգացմամբ լցուած լիուլի: 
 Դատարկ բառերով հիւսուած երգով չէ, որ փառաւորւում ես դու, 
 Այլ իմ այս փոքրիկ աղերսը թող որ դառնայ մի պատճառ քո մեծ փրկութեան: 

Բ
 Ողբե՜ր երգեցի ես շարահիւսուած այս նոր մատեանում,- 
 Որն իբրեւ կցորդ, մեծապէս գիտակ բոլոր վշտերի` 
 Նշաւակում է ուրոյն պատկերով կրքերը ամէն մարդու պատահող,- 
 Այս երկրում ապրող ամէն հասակի բանականների համար անխտիր, 
 Աշխարհում ցրուած բազմասփիւռ բոլոր քրիստոնեաների, 
 Բոլոր նրանց, որոնք կեանքի առաջին շրջանումն են, 
 Եւ նրանց, որոնք արբունքի են հասել, 
 Նրանց, որ մօտ են անկար ծերութեամբ կեանքի վախճանին, 
 Մեղաւորների եւ արդարների, 
 Բարձրահոն ինքնամեծարի եւ իր սխալն ընդունող անձնադատի, 
 Բարիների եւ եղեռնագործների, նկունների եւ արիների, 
 Ստրուկների եւ հպատակների, 
 Գերաշխարհիկների եւ սեպուհների, միջակների եւ պայազատների, 
 Շինականների եւ տոհմիկների, արուների եւ էգերի, 
 Հրամայողների եւ հնազանդուողների, վսեմների եւ նուաստների, 
 Վեհերի եւ փոքրերի, ազնուականների եւ ռամիկների, 
 Ձիավարժների եւ հետեւակների, քաղաքացիների եւ գեղջուկների, 
 Ահաւորի սանձով բռնուած գոռոզ արքաների, 
 Վերնականների հետ խօսակցող մենակեացների, 
 Մաքրակենցաղ եւ տիրանուէր զգաստների, 
 Երջանկակրօն եւ ընտրելագոյն քահանաների, 
 Վերակացու եւ բարեզգեցիկ առաջնորդների, 
 Նախաթոռ գահակալների, սրբանուէր տեսուչների համար, 
 Որոնցից ոմանց` աղերս-աղաչանք եւ ոմանց` բարի խրատներ 
 Հօրինեցի ես աղօթքի համար` այս մատենիկով, 
 Որ հոգուդ զօրութեամբ եմ ձեռնարկել, 
 Գրի առնելով մաղթանքներ պէս-պէս, 
 Որպէսզի խնդրանքներն այս բոլորի սրանով ընդմիշտ 
 Քո մեծ գթութեա՜նը ներկայացուեն: 

Գ
 Արա՛ այս մատեանն ընթերցողների սրտերը յստակ, 
 Բժշկի՛ր նրանց հոգիները դու եւ յանցանքները սրբի՛ր, 
 Թո՛ղ պարտքերը նրանց եւ արձակի՛ր կապանքները մեղքի: 
 Արտասուքները թող բխեն սրանով հրահանգուողների, 
 Եւ թո՛ղ սրանով պարգեւի նրանց իղձ ապաշաւի: 
 Շնորհուի թող, ո՜վ Տէր, նրանց հետ եւ ի՛նձ զղջումի կամք, 
 Ինչպէս եւ նրանց` ի՛մ իսկ բառերով` շունչ բարեհամբոյր. 
 Թող այս մատեանով եւ ի՛նձ նուիրուի պաղատանքը նրանց, 
 Եւ իմ խօսքերով իմ փոխարէն էլ խնկուեն նրանց հեծեծանքները: 
 Ողբերգութիւնն այս սիրով ճաշակող սրտերում թող որ 
 Շնորհիդ լո՜յսը մտնի եւ բնակուի: 
 Եթէ պատահի, որ ինձ համար բարեպաշտները սրանով քեզ ընծայուեն, 
 Ի՛նձ էլ ընդունիր, գթած, նրանց հետ, որոնք կենդանի են քեզ համար. 
 Եթէ սրանով մեղքերը մաքրող արցունքներ կաթեն աչքերից, 
 Ո՜վ խնամակալ, անձրեւի՛ր նաեւ նրանք ի՛նձ վրա: 
 Հաղորդակիցներն այս կենաց գրքի` թող փրկուածներին լինեն դասակից: 
 Քո կամքով, օրհնեալ, թող որ նաեւ ե՛ս համարուեմ փրկուած: 
 Եթէ խօսքերի իմ ազդեցութեամբ որեւէ մէկի սրտի խորքերից 
 Հնչեն հառաչներ աստուածահաճոյ, 
 Թող որ նրա հետ, ո՜վ բարձրեալ, եւ ե՛ս օգտուեմ քեզանով. 
 Թէ մաքուր մի ձեռք անուշ խունկերով առ քեզ կարկառուի, 
 Թող իմ ձայնի հետ հասնի, միանայ 
 Եւ ա՛յս աղերսանքն առ քեզ մատուցուող` աղօթքների. 
 Եթէ ուրիշներն էլ պաղատանքներ երկնեն ինձ նման, բազմաբովանդակ, 
 Նրանցով ե՛ս էլ թող որ քեզ կրկին նուիրուած լինեմ: 
 Եթէ բանաւոր պատարագն այս իմ հաճոյ լինի քեզ եւ գնահատես, 
 Ուրիշներինն էլ, առաջ, քան թէ իմ, թող քեզ ընծայուի. 
 Եթէ տրտմութեամբ մի ոք սրտաբեկ նուաղի տկար, 
 Թո՛ղ կանգնի դարձեալ հառաչանքների այս հաստարանով` քեզնով յուսադրուած. 
 Եթէ ամբարտակն ապահովութեան խորտակուի մեղքով, 
 Թո՛ղ որ քարերովն այս պատշաճապէս կառուցուի՜ դարձեալ, աջովդ պաշտպանուած. 
 Եթէ յանցանքի սրով կտրուի յոյսի լարը ձիգ, 
 Ամենակալիդ կամքով թող դարձեալ կցուի ամրապէս` քո պատուաստումով. 

Դ
 Եթէ հոգեկան ցաւի մի վտանգ պաշարի մէկին մահացու կերպով, 
 Թող որ փրկութիւն գտնի սրանով` յոյսով ապրելու, 
 Ո՜վ կեցուցիչդ քեզ աղօթողի: 
 Տարակուսանքի տագնապով եթէ խոցոտուի մի սիրտ, 
 Թո՛ղ քո քաղցրութեամբ` բուժուի սրանով եւ առողջանա. 
 Թէ անքաւելի մեղքի կորստեամբ մէկն ընկղմել է խոր անդունդի մէջ, 
 Այս կարթով թող որ դէպի լո՜յսը գայ` քո պաշտպանութեամբ. 
 Թէ խաւարային գործերով թմրած` ուժասպառ է ոք, 
 Թող որ զօրանայ քեզ ապաստանած, միա՜կ ապաւեն. 
 Եթէ պահպանակը վստահութեան լքել է մէկի հոգին, 
 Ա՛յս միջնորդութեամբ թող ձեռքդ նրան ընդունի դարձեալ եւ ամրապնդի. 
 Եթէ ոք հսկող պահապաններից հեռու դեգերի, 
 Այդպիսին թող որ սպասի սրանով նորոգչիդ դարձին. 
 Եթէ դիւային ջերմի սարսուռը խռովի մէկին, 
 Սթափուի՛ թող նա խաչիդ խորհրդի 
 Այս խոստովանուած ու երկրպագուած նշանի առջեւ. 
 Անօրէնութեան խորտակիչ հողմի մրրիկը եթե 
 Մարդու մարմնեղէն շինուածքն աշխարհի ծովում հարուածի, 
 Թող որ քո կողմից շինուած այս ղեկով, առագաստներով խաղաղուի՜ դարձեալ: 

Ե
 Մատեանն այս ողբերի, որ քո անունով սկսեցի, բարձրեա՜լ, 
 Թո՛ղ կենսատու դեղ ու դարման լինի 
 Եւ բժշկի քո արարածների հոգու եւ մարմնի ցաւերը բոլոր: 
 Սկսածն այս իմ` իր աւարտին հասցրու դու 
 Եւ թող քո հոգին խառնուի սրան: 
 Մեծիդ նորոգող շունչը թող միանայ ինձ շնորհածդ այս բանաստեղծութեանը, 
 Քանզի դո՛ւ ես լոկ տալիս զօրութիւն վհատ սրտերին 
 Եւ ընդունում փա՜ռք բոլորից. ամէն: